Zwykle odległość między zewnętrzną krawędzią małżowiny usznej a głową wynosi maksymalnie 2 cm, a kąt między małżowiną uszną a głową wynosi maksymalnie 20° u kobiet i 25° u mężczyzn. Rozmiary małżowin usznych są zazwyczaj proporcjonalne do wielkości czaszki.

Problem odstających uszu pojawia się, gdy kąt między małżowiną uszną a głową przekracza 20°/25°, co powoduje, że uszy wydają się nieproporcjonalnie duże w stosunku do twarzy. Odstające uszy to najczęstsza deformacja ucha, a w różnych kulturach nazywane są również „żaglami”, „koszykami”, „kubkami” lub „uszami nietoperza”. Mogą występować zarówno na jednym uchu, jak i na obu.

Operacja otoplastyki, która koryguje odstające uszy, u dzieci jest wykonywana w znieczuleniu ogólnym, natomiast u starszych dzieci i dorosłych można ją przeprowadzić w znieczuleniu miejscowym lub przy użyciu środków uspokajających (sedacji). Istnieje wiele technik operacji otoplastyki. Niektóre z nich polegają na modelowaniu chrząstki za pomocą szwów, inne na przeprowadzaniu zabiegów ułatwiających modelowanie chrząstki, a jeszcze inne na częściowym usuwaniu chrząstki.

U młodszych pacjentów, gdy chrząstka jest bardziej elastyczna, preferuje się modelowanie za pomocą szwów. W starszym wieku mogą być wymagane inne techniki. W przypadkach, gdy problem wynika z nadmiernego rozwoju chrząstki konchalnej, zwykle konieczne jest usunięcie jej części. Operacja odstających uszu należy ogólnie do grupy niskiego ryzyka. Najczęstszymi problemami po operacji są krwiak (nagromadzenie krwi) i infekcja w miejscu operacji.